Maciej Dajnowski

Książka Macieja Dajnowskiego, mimo że niewolna od drobnych wad - pochopnych sądów, nieprecyzyjnych lub wzajemnie sprzecznych wniosków - okazuje się cennym opracowaniem ważnej gałęzi Lemowskiego pisarstwa. Rzetelnie omówiona jest przede wszystkim poetyka utworów tego autora opartych na grotesce: poszczególne elementy Lemowskiej stylistyki, personel, labiryntowa topika, budujące fabułę paradoksy - te jakości są precyzyjnie wypunktowane i dokładnie przeanalizowane. Bardziej pobieżnie potraktowane zostały struktury gatunkowe, co w świetle konkluzji całej książki trochę rozczarowuje. Trudno też uwolnić się od wrażenia, że mimo myślowej precyzji, sumienności badawczej, rzetelności bibliograficznej i ambicji autora książka nie prezentuje wyjątkowo odkrywczych wniosków ani interpretacyjnych rewelacji. Zaskakujące jest przecież to, że skądinąd słuszne wnioski Dajnowskiego na temat sensów i znaczenia twórczości groteskowej Lema na dobrą sprawę dałoby się odnieść do całości jego pisarstwa - tak jakby w konkluzji umykała badaczowi specyfika tych tekstów. Być może, winna jest lapidarność książki: liczy ona niespełna 200 stronic niewielkiego formatu. Trudno jednak odmówić wartości tej dobrze przemyślanej i napisanej rozprawie. Miejmy nadzieję, że podobnych, ambitnie zakrojonych prac o Lemie będzie więcej.

przeczytaj całą recenzję